Charter voor tandzorg personen met een beperking

De vijf belangrijkste Franse beroepsverenigingen hebben samen een charter ondertekend voor een betere, toegankelijke en kwalitatieve mond- en tandzorg voor personen met een beperking. Een individueel zorgtraject voor elke persoon met een beperking staat hierbij centraal.

David Desmet

De praktische organisatie van tand- en mondzorg voor personen met een beperking is in alle landen een bijzonder lastig parcours. De specifieke noden van die patiëntengroep - zowel medisch, logistiek als administratief -  leggen een hypotheek op het verlenen van een kwalitatieve en vooral toegankelijke tand- en mondzorg. Vanuit de tandartsenwereld is er de wil om die groep van patiënten adequaat en efficiënt te behandelen, maar de praktische uitrol is vaak een ander paar mouwen.

Zeven pijlers

Daarom vonden de vijf belangrijkste beroepsverenigingen van tandartsen in Frankrijk het de hoogste tijd om een soort van charter op te stellen en te ondertekenen. Een dergelijk charter is een duidelijk engagement van de kant van de tandartsen; het verbindt de overheid en verzekeringsinstellingen (nog) tot niks. Om de mondgezondheid van deze groep van gefragiliseerde patiënten te verbeteren, hebben de beroepsverenigingen hun engagement in zeven punten verwoord:

1. Het inschakelen en mobiliseren van alle zorgverstrekkers;

2. Zo vlug mogelijk een individueel zorgtraject voor elke persoon met beperking opstellen, aangepast aan zijn/haar noden;

3. Voor dit zorgtraject een verplichte (preventie)opleiding opleggen aan de zorgverleners rond de persoon met de beperking;

4. De toegang tot de ambulante zorg vergemakkelijken;

5. Zo vlug mogelijk starten met een jaarlijkse check-up, liefst op jonge leeftijd, met een voorkeur om dit te laten plaatsvinden in de vertrouwde omgeving;

6. Zorginstellingen zijn volwaardige partners en de tandarts moet in het medische team worden opgenomen;

7. De zorginstellingen, zorgverleners en coördinatoren sensibiliseren over deze problematiek.

Quid overheid?

Zoals hierboven aangehaald, gaat dit charter alleen maar over een intentie van de tandartsen om deze problematiek in de toekomst aan te pakken. Het is nog maar de vraag hoe de Franse overheid en verzekeringsinstellingen dit zullen “honoreren”, want tussen de regels door weerklinkt toch de oproep “voor wat hoort wat”. Of anders gezegd: de tandartsen moeten hiervoor extra worden betaald.

Bron:

Persbericht UFSBD van 27 augustus laatstleden